Na wokandę Sądu Najwyższego trafiła sprawa dotycząca sposobu weryfikacji hipoteki. Do sporu doszło pomiędzy bankiem a osobą prywatną. Mężczyzna kupił od dewelopera mieszkanie wraz z prawem do części gruntu. W księdze wieczystej dla nieruchomości widnieje zapis o hipotece łącznej, która stanowiła zabezpieczenie kredytu udzielonego przez bank PKO BP deweloperowi przy zakupie gruntu pod budowę inwestycji mieszkaniowej. Przy kupnie lokalu mężczyzna dostał od strony sprzedającej zapewnienie, że hipoteka zostanie wykreślona z księgi, ale zanim to się stało spółka deweloperska upadła nie spłaciwszy wcześniej kredytu. PKO BP pozwało właściciela mieszkania, domagając się od niego 176 tys. zł. Bank zastrzegł przy tym, że mężczyzna ma prawo do powoływania się w czasie egzekucji na ograniczenie swej odpowiedzialności do wartości jego nieruchomości lokalowej.
Pozwany twierdził przed Sądem Okręgowym w Warszawie, że hipoteka jest nieważna, jednak organ stanął po stronie banku twierdząc, że „właściwą drogą podważania wpisu w księdze wieczystej jest postępowanie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z 6.7.1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2204 ze zm.; dalej: KWU)”. Taki scenariusz wymagałby jednak wszczęcia osobnej sprawy.
Należy wskazać, że mężczyzna wniósł apelację, a Sąd Apelacyjny nie miał pewności, jak powinien rozstrzygnąć omawianą sprawę.
W związku z powyższym zwrócił się do Sądu Najwyższego z następującym pytaniem: „Czy domniemanie zgodności wpisu hipoteki z rzeczywistym stanem prawnym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 KWU, może być obalone wyłącznie w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (na podstawie art. 10 KWU), czy też w każdym innym postępowaniu, jako przesłanka rozstrzygnięcia?”
